Το όλα και το τίποτα..

I'll See You Again ~ Westlife


Θέλει χρόνο να γιατρέψεις τις πληγές σου.
Παίρνει χρόνο να αρχίσεις να νιώθεις ξανά.
Όμως παίρνει λίγο χρόνο να βρεθείς στην άβυσσο ξανά.
Αυτό βέβαια αν ποτέ δε βγήκες αληθινά από εκεί μέσα.

Και αν βγήκες από εκεί μέσα αληθινά,
τότε τι είναι αυτό που μοιάζει τόσο με την άβυσσο αλλά δεν είναι?

Έχει φύγει ο πόνος αρκετά είναι η αλήθεια. Υπάρχει ελάχιστος ακόμα που βγάζει σε ανασφάλειες και σκέψεις. Και έπειτα υπάρχει και ο καινούργιος.

Μόλις έχεις αρχίσει να λύνεις τα προβλήματα σου -τσουπ- εμφανίζονται καινούργια. Λες και δεν έχεις δικαίωμα στην ηρεμία και τη γαλήνη.
Λες και δεν μπορείς να πάρεις ένα time off που απλά να είσαι καλά.

Και ακόμα και αν υπάρχει, γιατί πάντα είναι τόσο λίγο?
Γιατί πχ. 1 χρόνος θλίψης αντισταθμίζεται μόνο από κάνα 2μηνο  χαράς ?
Γιατί πάντα η θλίψη και οι άσχημες μέρες είναι περισσότερες από αυτές τις χαράς? Ποιος το δημιούργησε έτσι? Να τον βρω να τον ρωτήσω.
Πως λειτουργεί αυτό για το σύμπαν..? ~ για μας δε ρωτάω καν..


Γνωρίζοντας λοιπόν ότι ακόμα και έτσι να λειτουργεί το σύμπαν και πες ότι δέχεσαι ότι πάντα, έτσι θα λειτουργεί και δέχεσαι και ότι έρθει,
διαλέγεις καταστάσεις και κάποιες σε διαλέγουν μόνες τους αλλά τις δέχεσαι και αυτές ~ακόμα και αν τις κάνεις χειρότερες~ 
βαρετό δεν είναι αυτό το loop? και ακόμα και αν είναι διαφορετικά τα προβλήματα κάθε φορά, διαφορετικά τα μαθήματα που θα πάρεις, είναι βαρετό αυτό το loop. Το θέμα είναι λοιπόν, πως ξεφεύγεις? 

Πως βρίσκεις την ηρεμία σου? Τη γαλήνη που θες?
Ειδικά όταν δεν έχεις θέμα με τη μοναξιά, αλλά δε θα την επιλέξεις κιόλας ~όταν είσαι γενικά καλά μέσα σου,έστω και σχετικά~ γιατί μαζί με τις  σχέσεις (ερωτικές κυρίως αλλά και φιλικές) έρχονται και άλλα προβλήματα όμως κάποιες φορές έρχονται προβλήματα ακόμα και από την απουσία των σχέσεων ~γιατί δεν είναι εκεί ο άλλος να τα μοιραστείς~ 
Και στις φιλικές μου σχέσεις δε έχω θέμα γιατί τους ξέρω τους φίλους μου, και τα συζητάμε.. όμως σε μια ερωτική σχέση και ειδικά όταν δεν υπάρχει επικοινωνία με τον άλλον, λόγω απόστασης, τι κάνεις??
Που έχεις τα θέματα σου, και αυτή ακριβώς η έλλειψη επικοινωνίας τα κάνει όλα χειρότερα αντί να σε βοηθάει. Που σου προσθέτει και άλλα? 
Ηλίθιες σκέψεις, ανασφάλειες , ένα γαμημένο γιατί και τι θα γίνει αν.
Και όλα αυτά ειδικά όταν ο άλλος ξέκοψε. Όταν ο άλλος σου είπε ότι δε θέλει τίποτα. Ότι με λίγα λόγια θέλει την ησυχία του. Και τον αγαπάς τόσο που ακόμα και αν σε πονάει το τίποτα του, και αν σου λείπει, και αν σκας που δε μπορείς να του στείλεις, τον αφήνεις εκεί που σου είπε. Γιατί αυτό είναι αγάπη. Να δίνεις στον άλλον χώρο, χρόνο και αυτό που χρειάζεται εκείνος. Ακόμα και αν εσύ χρειάζεσαι τα ακριβώς αντίθετα. 

Τι κάνεις λοιπόν όταν εσύ θες το όλα και ο άλλος το τίποτα..?
Πως κυνηγάς τα όνειρα σου, όταν ο άλλος σου χει κλείσει τη πόρτα έστω για να μπεις να τα κυνηγήσεις. Όταν δε μπορεί να σου δώσει έστω μια ευκαιρία, είτε γιατί δε τον νοιάζει, γιατί δε μπορεί ή δε θέλει? 
Χρειάζεται υπομονή και επιμονή να συνεχίσεις να βαράς τη πόρτα του, αλλά ποιο είναι το όριο? Μέχρι εκεί που αντέχεις? Μέχρι εκεί που θέλεις? ή μέχρι να ματώσει το χέρι σου (ή το κεφάλι σου) από το πολύ χτύπημα?

Εγώ πάντως θα συνεχίσω να βαράω ,μιας και έχω ματώσει ήδη.
Γιατί βλέπεις το θέμα είναι ότι σε θέλω περισσότερο από όσο αντέχω.
Και μένω με μια ελπίδα. Ότι κάποια στιγμή μπορεί να ανοίξεις αυτή τη γαμημένη πόρτα, και να με αφήσεις να περάσω. Μέχρι τότε περιμένω.
Θα είμαι ακριβώς εδώ. Θα βαράω μέχρι να μου ανοίξεις την πόρτα.


Ως γνωστόν: " Ό,τι αξίζει, πονάει & είναι δύσκολο"