Πριν μερικές μέρες,
είδα ένα όνειρο με σένα..
Και θα ήθελα να βγει...
(Και είναι το πιο όμορφο όνειρο που έχω δει..)
Θα ήθελα να ζήσω ένα όνειρο μαζί σου.
Όμως δεν είναι στο χέρι μου....
Και έχω κάνει τα πάντα, και ίσως παραπάνω από όσα θα "έπρεπε".
Όμως τα ένιωθα και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σου.
Και 8α ξέρω ότι τουλάχιστον
έχω μοιραστεί μαζί σου, έστω μερικά από όλα αυτά που θέλω,
ακόμα και αν δε γίνει τίποτα στο τέλος.
Θα ξέρω ότι δεν τα παράτησα εύκολα.
Προσπαθώ πολύ να κατεβάσω τις άμυνες σου..
Το τείχος που έχεις υψώσει γύρω από τη καρδιά σου.
Ξέρω..το έχτισες να σε προστατεύει.. αλλά σε έχει παγώσει..
Βλέπεις δε σε προστατεύει μόνο.. κρατάει απ' έξω και τα καλά.
Προσπάθησα να ζεστάνω ξανά τη καρδιά σου.
Να σου δώσω όλα αυτά που χρειάζεσαι.
Να "ανοίξω" όλα αυτά που θες να δώσεις και καμία δεν ήθελε να αγγίξει.
Μα δε νομίζω ότι το χω καταφέρει.
Δε με αφήνεις.. Δεν θες να αφεθείς.
Και δε μπορώ.. δε μπορώ να σε κάνω να νιώσεις κάτι, αν δε θέλεις.
Ξέρω ότι φοβάσαι και ας μη το παραδεχτείς ποτέ.
Όμως ακόμα προσπαθώ.. Ίσως είναι μάταιο, όπως όλοι μου λένε τόσο καιρό.. Όλοι μου λένε να το αφήσω...
Μα δε μπορώ ούτε θέλω να σε αφήσω!
Γιατί απλά..
"Όσα αισθάνομαι για σένα... είναι γεννημένα,
έξω από κάθε τι που θ'ακούσεις να σου λένε πως δε γίνεται..." ~ Ε.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου