9 μήνες πάνε που έχω να σε δω.
Προσπαθώ να δεχτώ την πραγματικότητα.
Πίστεψε με, προσπαθώ πολύ.
Και όμως δε τα καταφέρνω..
Δε τα κατάφερα 273 μέρες.
Πως να τα καταφέρω σήμερα?
Γιατί τι άλλαξε σήμερα?
Μέσα μου δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα.
Το μόνο που άλλαξε, είναι ότι προστέθηκαν πληγές.
Όλα τα υπόλοιπα εκεί, στο μέρος της καρδιάς.
Να περιμένουν ένα μήνυμα,
ένα τηλέφωνο,
ένα βλέμμα,
μια αγκαλιά.
Ξέρω ότι δε θα ρθει. Τίποτα από αυτά.
Δε περιμένω τίποτα άλλωστε πλέον. Θα τα ήθελα, όμως δε περιμένω τίποτα πια.
Ακόμα όμως και αν σταμάτησα να περιμένω, μιας και μου έδωσες την απάντηση σου,
τα αισθήματα μου δεν αλλάζουν.
Και δε ξέρω τι να κάνω.
Δε ξέρω πως να κάνω restart.
Δε ξέρω καν πως να γυρίσω πίσω.
Στο άτομο που ήμουν πριν ξανά εμφανιστείς στη ζωή μου.
Γύρισα στα πρώτα μας μηνύματα και είδα πως μιλούσες στην αρχή.
Θυμήθηκα τα λόγια που μου έλεγες.
Τις κινήσεις σου όταν βρεθήκαμε.
Όλα ψέμα.
Ένα καλοστημένο ψέμα, που ήθελες να πιστέψεις..
άλλα δε τα κατάφερες.
Όμως εγώ τα είχα ήδη πιστέψει.
Σαν ηλίθια που είμαι.
Και πονάω.
Και -
Δε ξέρω πως να σταματήσω αυτή τη φορά.
Δε ξέρω αν θέλω και αν μπορώ.
Προσποιούμαι στον ίδιο μου τον εαυτό ότι δε με νοιάζει που δε μιλάς.
Που δε μου είπες ότι γύρισες.
Που έπρεπε να περιμένεις τόσους μήνες για αυτό το γαμημένο όχι σου.
Δεν είχα ελπίδες.
Νόμιζα ότι είχα μία..
Αλλά τελικά δεν είχα ούτε αυτή.
Ήξερες από την αρχή.
Δεν είχα ποτέ καμία ευκαιρία να είμαι μαζί σου.
Όλοι ξέρουμε πως το "ίσως" και το "θα δούμε" είναι το όχι καμουφλαρισμένο.
Απλά δε πίστευα ποτέ ότι θα είσαι τόσο δειλός.
Πίστευα ότι είσαι ειλικρινής.
2 βδομάδες τώρα κρατιέμαι.
Βλέπεις συνήθισα με την απουσία σου (τη συναισθηματική)
να λέω "δε γαμιέται", τόσο καιρό,
που όταν απάντησες, είπα το ίδιο.
Όμως δεν είναι το ίδιο.
Τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Όλα έχουν αλλάξει, και φταις εσύ για αυτό.
Ελπίζω να χαίρεσαι που για μια κάβλα της στιγμής,
κατάφερες να με πληγώσεις, όσο σε έχουν πληγώσει.
Ήξερα ότι θα τη πληρώσω εγώ στο τέλος.
Αλλά όχι τόσο πολύ.
Σου είχα δώσει το δικαίωμα να με καταστρέψεις.
Το θέλω πίσω. Θα το πάρω πίσω. Θα βρω τον τρόπο.
Δε θα μου στοιχίσει περισσότερο, από ότι μου στοίχισε η δειλία σου.
Δε μ'αρέσουν τα απωθημένα...
και προσπάθησα πολύ να μην έχω ούτε απωθημένα στη ζωή μου,
ούτε πράγματα που μπορεί να μετανιώσω.
Αλλά βλέπεις ήσουν πάντα απωθημένο, από όταν σε πρωτογνώρισα.
Και από ότι φαίνεται, απωθημένο θα παραμείνεις.
Μέχρι το τέλος..εκεί που θα ξανά εξαφανιστείς από τη ζωή μου ξανά,
που είμαι σίγουρη ότι θα γίνει σύντομα.
Μόνο που αυτή τη φορά δε θα υπάρχει άλλος γυρισμός.
Λυπάμαι περισσότερο, για την ευκαιρία που δε μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου να νιώσει.
Κάτι. Οτιδήποτε. Είναι αργά πλέον...
Έχεις φύγει από καιρό.
Το "παραμύθι" μας, τέλειωσε πριν καν αρχίσει, όσο και αν προσπάθησα.
Όσο και αν μάτωσα.
Ήταν όλα μάταια.
Ένα ψέμα.
9 μήνες, ζούσα ένα ψέμα.
Και κάτι που μετανιώνω, δεν είναι το ότι σε πίστεψα.
Αλλά το ότι δεν είχα κανέναν να με νιώσει πραγματικά.
Να μοιραστώ τον εαυτό μου.
Όλοι νοιάζονταν να είμαι καλά.
Αλλά σε κανέναν δεν αρέσει να ακούσει ότι νιώθω πιο πληγωμένη απο ποτέ.
Τόσο καιρό μου λένε να προχωρήσω, να έχω τα μάτια μου ανοιχτά.
Τη καρδιά μου, το μυαλό μου.
Να μη στεναχωριέμαι για σένα.
Και για όλους εσάς, έχω να πω το εξής:
Στα αρχίδια μου τι θέλετε εσείς να κάνω/ να νιώσω.
Προσπαθείτε τόσο καιρό να κοντρολάρετε τα αισθήματα μου,
ή προσπαθείτε να με κάνετε να μάθω εγώ να τα ελέγχω.
Ε λοιπόν, δεν θέλω.
Ήμουν νεκρή για πολλά χρόνια.
Και να είμαι τόσο μαζόχα που προτιμώ να πονάω.
Γιατί τουλάχιστον νιώθω.
Με έκανε να νιώθω.
Μου θύμισε πως είναι να νιώθεις!
Μπορείτε να το καταλάβετε?
Νιώθω γαμώ το κεφάλι μου μέσα!!!!
ΝΙΩΘΩ.
Πιο πολύ λοιπόν, μετανιώνω που προσπάθησα να ακούσω εσάς,
παρά για το ότι πίστεψα σε ένα ψέμα και έφτιαξα σκηνές μες το μυαλό μου μαζί του.
Γιατί εσείς, δε θέλατε να ακούσετε εμένα.
Δε μπορείτε. Το ξέρω.
Αλλά αν σας χαλάει τόσο να είμαι σκατά,
εξαφανιστείτε όλοι σας,
γιατί ΟΧΙ αυτή τη στιγμή δε μπορώ να προχωρήσω απλά παρακάτω.
Μου παίρνει χρόνο να μάθω να γιατρεύω τις πληγές μου.
γιατί ΟΧΙ αυτή τη στιγμή δε μπορώ να προχωρήσω απλά παρακάτω.
Μου παίρνει χρόνο να μάθω να γιατρεύω τις πληγές μου.
Και βαρέθηκα να μοιράζομαι κομμάτια ψεύτικα, για να μη στεναχωρήσω εσάς.
Πες τε με μαζόχα, ή και εγωίστρια.
Δε με νοιάζει.
Δεν έχετε νιώσει για κανέναν, όπως νιώθω για εκείνον.
Και στη τελική, άξιζε μια ευκαιρία.
Πόσοι άνθρωποι στη δική σας ζωή άξιζαν πραγματικά την ευκαιρία που τους δώσατε?
και πόσες μετανιώσατε έστω και λίγο??
Μετρήστε τους και μετά μιλήστε.
Δε μετανιώνω, ούτε δεπτερόλεπτο από αυτούς τους 9 μήνες.
Δε μετανιώνω τίποτα.
Δεν είπα ψέματα ποτέ.
Μπορεί στο μυαλό μου να υπάρχει χάος
στη καρδιά μου πληγές
αλλά η ψυχή μου είναι καθαρή.
Και μπορεί να κοιμάμαι κλαίγοντας στο σκοτάδι,
αλλα η ψυχή μου κοιμάται με φως.
Με το φως του.
