Διάρκεια..

Πόσο κρατάει ο έρωτας?

Γιατί είμαι η μόνη που επιμένει?

Γιατί ο χρόνος δεν αγγίζει τον έρωτα μου..?

..ενώ όλοι γύρω μου ερωτεύονται και ξε-ερωτεύονται σύντομα?

Ξέρω ότι ο καθένας ορίζει τον έρωτα διαφορετικά, 

όμως ~για μένα~ κάτι που κρατάει 2 μήνες, και μια μέρα ξαφνικά πεθαίνει, δεν είναι έρωτας.. εγώ τον λέω ενθουσιασμό. 

Μπορεί να συμβεί κάτι που θα σε "σπάσει" και να σταματήσεις να νιώθεις τόσο έντονα ~ σχεδόν καθόλου, όμως πως γίνεται ακόμα και αν σπάσει κάτι να σταματήσεις να νιώθεις τελείως, εκεί που πριν λίγο ένιωθες τα πάντα? μήπως δεν ήταν τα πάντα..?

Δε λειτουργώ σαν τους υπόλοιπους. Έχω μείνει ερωτευμένη για πολύ καιρό. Και στην αρχή σκεφτόμουν "τι έχει γίνει λάθος με μένα?" 

Τώρα ρωτάω: "Τι λάθος κάνουν οι άλλοι?" 

Κατά τη ψυχολογία λοιπόν, ο έρωτας κρατάει από ένα εξάμηνο μέχρι και 3 χρόνια.

Κατά εμένα ισχύει γιατί έχω υπάρξει ερωτευμένη για 2 χρόνια (που όταν πέρασαν άρχισε να ξεθωριάζει και έμεινε αγάπη, αλλά δεν έσπασε ποτέ τίποτα μέσα μου ~ και η πλάκα εδώ είναι ότι όταν τον είδα εχθές μετά από πολλά χρόνια, καθώς τον κοιτούσα με έκανε να θυμηθώ πως ένιωθα μαζί του, ακόμα και αν δεν υπάρχουν πλέον αυτά τα συναισθήματα. Και όμως μου τα θύμισε. Απλά ανήκουν στο παρελθόν μαζί του, και καλά κάνουν!)

I remember you.I just don't know you. ~Rεnα * 19.12.2014

Βέβαια ο έρωτας είναι κάτι που θέλει και λίγη δουλειά, όπως και η σχέση.

Αλλά όπως και να έχει για τον καθένα, πως λες είμαι ερωτευμένη/ος όταν απλά νιώθεις κάτι? Το έψαξες? Έβαλες τα χέρια στη καρδιά και τη ψυχή σου να δεις αν ισχύει? Γιατί ο έρωτας έχει να κάνει με τη καρδιά μας, μιας και είναι συναίσθημα, όμως όταν ερωτεύεσαι πραγματικά σημαίνει ότι η ψυχή σου αναγνωρίζει κάποιον ξεχωριστό (ακόμα και αν αποδειχθεί μαλάκας, δεν έχει καμία σημασία!)

Δε ξέρω και δεν έψαξα ποτέ τι αναγνώρισε η ψυχή μου στον πρώην μου (και να ήξερα σιγά μη θυμόμουν ~ πέρασαν πάρα πολλά χρόνια )

Ξέρω όμως τι αναγνώρισε η ψυχή μου σε αυτόν που ανήκει στο παρόν μου. Και θυμάμαι τη μέρα που τον ερωτεύτηκα. Και έχουν περάσει 114 μέρες (έχω καλή μνήμη στα περισσότερα πράγματα) και πιθανότατα ότι και αν συμβεί θα γίνουν πολλές περισσότερες από τις διπλάσιες. (είπαμε άμα ερωτεύομαι-ερωτεύομαι. Δε με ξεκολλάει κανείς, ούτε καν ο ίδιος.) 

Και αναρωτιέμαι. Τι ορίζουν οι άλλοι έρωτα? Τι σημαίνει για αυτούς? 

Τι νιώθουν? Πως αντιλαμβάνονται ότι είναι ερωτευμένοι? Τι ερωτεύονται?

Μήπως ερωτεύονται κάτι που μπορεί να αλλάξει?

Μήπως για αυτό κάποια στιγμή "σπάει" ο έρωτας τους? 

Γιατί στηρίζεται σε κάτι "υλικό" ~ας πούμε.

Δε ξέρω όπως προείπα τι ερωτεύτηκα στον πρώην μου.

Όμως σε αυτόν με τον οποίο είμαι ερωτευμένη τώρα (και είναι η 2^η φορά που ερωτεύομαι) ξέρω τι ερωτεύτηκα.. Το χαμόγελο στα μάτια του, που είναι εκεί ακόμα, και παλεύει τους δαίμονες του. Την αγκαλιά του, που όταν με αγκαλιάζει νιώθω σαν να είμαι σε έναν άλλον κόσμο. Στον δικό του κόσμο.. και μ’αρέσει. Τον λατρεύω αυτόν τον κόσμο. Μοιάζει σαν ουτοπία. Ερωτεύτηκα εκείνον. Σαν άνθρωπο. Σαν ψυχή.

Κάποιοι μου λένε «είναι επικίνδυνο όταν κάτι μοιάζει με ουτοπία. Φύγε, θα πληγωθείς.» ή με ρωτάνε αν αξίζει αυτή η αναμονή. Κάθε φορά λοιπόν ακούνε την ίδια απάντηση (είτε μέχρι να το καταλάβουν, είτε μέχρι να τους σπάσω το κεφάλι, είτε να μου σπάσουν τα νεύρα και να μη τους ξαναμιλήσω) και η απάντηση είναι ΝΑΙ.

Όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος  (άνθρωπος)  αξίζει η αναμονή και όλα, ακόμη και αν στο τέλος πάρεις τα π@π@κι@ του.

Δε φοβάμαι ούτε την ουτοπία, ούτε το να πληγωθώ, ούτε τίποτα.

Το μόνο που φοβάμαι είναι μια ζωή χωρίς ζωή.

Και αν μπεις σε αυτή τη φάση η διάρκεια της είναι τρομακτική.

Προτιμώ τη διάρκεια της απόστασης. Κρατάει λιγότερο.

Όπως έχει πει ο Gabriel Garcia Marquez : «Είναι προτιμότερα 51 χρόνια, 9 μήνες και 4 ημέρες αντοχής για τον άνθρωπο σου, τον έρωτά σου, παρά  τα 100 χρόνια μοναξιάς»

When i found you, i found a part of me..

It's funny how a picture can remind you things you've thought about a couple of weeks ago and you have forgotten them already. ~ time flies *

So..now that i remembered again,here they are:

I was listening to that very song: Willie Nelson ~ The Scientist
and in that moment there were a little chaos in my mind.
Many thoughts about many things. But mostly, there were thoughts i had for someone special to me. For someone I love.
Thoughts i have for him before i sleep.
Thoughts i had another night that was raining and i stood there under the rain ~ oh boy, it has been a long time from the last time i did this,to stand under the rain,and let it reach me. My thoughts, heart and soul. ~

The night that i was hearing this song, i thought.. "Oh god..you re so lovely & so special to me... I wish you knew that I was made to give you the stars..not take them from you.That's what makes me stand out from the rest."

And some days & nights after that, while I was standing under the rain, i thought: "Baby.. come what may...I have one wish. I want to make you find and feel Solace, just like you helped me feel it."

& I pray, hope, and dream that you will give me a chance some day to give them to you. A chance to make you feel me.To feel my love.

Smile honey..You scare the chaos in you. And you're so beautiful when you smile. Even if you're not smiling with your lips, but with your eyes.

Missing you.

I'm Kissing You ~ Des'ree


"Everytime she kissed him..she closed her eyes..
to not see at his eyes.. her chaos." ~ S.P.


Που να 'σαι τώρα..? Τώρα που θα θελα να είσαι εδώ..
να σε φιλήσω,με κλειστά τα μάτια.
Όχι (μόνο) για να μη δω το χάος μου..
Αλλά γιατί το εξαφανίζεις.

Το όλα και το τίποτα..

I'll See You Again ~ Westlife


Θέλει χρόνο να γιατρέψεις τις πληγές σου.
Παίρνει χρόνο να αρχίσεις να νιώθεις ξανά.
Όμως παίρνει λίγο χρόνο να βρεθείς στην άβυσσο ξανά.
Αυτό βέβαια αν ποτέ δε βγήκες αληθινά από εκεί μέσα.

Και αν βγήκες από εκεί μέσα αληθινά,
τότε τι είναι αυτό που μοιάζει τόσο με την άβυσσο αλλά δεν είναι?

Έχει φύγει ο πόνος αρκετά είναι η αλήθεια. Υπάρχει ελάχιστος ακόμα που βγάζει σε ανασφάλειες και σκέψεις. Και έπειτα υπάρχει και ο καινούργιος.

Μόλις έχεις αρχίσει να λύνεις τα προβλήματα σου -τσουπ- εμφανίζονται καινούργια. Λες και δεν έχεις δικαίωμα στην ηρεμία και τη γαλήνη.
Λες και δεν μπορείς να πάρεις ένα time off που απλά να είσαι καλά.

Και ακόμα και αν υπάρχει, γιατί πάντα είναι τόσο λίγο?
Γιατί πχ. 1 χρόνος θλίψης αντισταθμίζεται μόνο από κάνα 2μηνο  χαράς ?
Γιατί πάντα η θλίψη και οι άσχημες μέρες είναι περισσότερες από αυτές τις χαράς? Ποιος το δημιούργησε έτσι? Να τον βρω να τον ρωτήσω.
Πως λειτουργεί αυτό για το σύμπαν..? ~ για μας δε ρωτάω καν..


Γνωρίζοντας λοιπόν ότι ακόμα και έτσι να λειτουργεί το σύμπαν και πες ότι δέχεσαι ότι πάντα, έτσι θα λειτουργεί και δέχεσαι και ότι έρθει,
διαλέγεις καταστάσεις και κάποιες σε διαλέγουν μόνες τους αλλά τις δέχεσαι και αυτές ~ακόμα και αν τις κάνεις χειρότερες~ 
βαρετό δεν είναι αυτό το loop? και ακόμα και αν είναι διαφορετικά τα προβλήματα κάθε φορά, διαφορετικά τα μαθήματα που θα πάρεις, είναι βαρετό αυτό το loop. Το θέμα είναι λοιπόν, πως ξεφεύγεις? 

Πως βρίσκεις την ηρεμία σου? Τη γαλήνη που θες?
Ειδικά όταν δεν έχεις θέμα με τη μοναξιά, αλλά δε θα την επιλέξεις κιόλας ~όταν είσαι γενικά καλά μέσα σου,έστω και σχετικά~ γιατί μαζί με τις  σχέσεις (ερωτικές κυρίως αλλά και φιλικές) έρχονται και άλλα προβλήματα όμως κάποιες φορές έρχονται προβλήματα ακόμα και από την απουσία των σχέσεων ~γιατί δεν είναι εκεί ο άλλος να τα μοιραστείς~ 
Και στις φιλικές μου σχέσεις δε έχω θέμα γιατί τους ξέρω τους φίλους μου, και τα συζητάμε.. όμως σε μια ερωτική σχέση και ειδικά όταν δεν υπάρχει επικοινωνία με τον άλλον, λόγω απόστασης, τι κάνεις??
Που έχεις τα θέματα σου, και αυτή ακριβώς η έλλειψη επικοινωνίας τα κάνει όλα χειρότερα αντί να σε βοηθάει. Που σου προσθέτει και άλλα? 
Ηλίθιες σκέψεις, ανασφάλειες , ένα γαμημένο γιατί και τι θα γίνει αν.
Και όλα αυτά ειδικά όταν ο άλλος ξέκοψε. Όταν ο άλλος σου είπε ότι δε θέλει τίποτα. Ότι με λίγα λόγια θέλει την ησυχία του. Και τον αγαπάς τόσο που ακόμα και αν σε πονάει το τίποτα του, και αν σου λείπει, και αν σκας που δε μπορείς να του στείλεις, τον αφήνεις εκεί που σου είπε. Γιατί αυτό είναι αγάπη. Να δίνεις στον άλλον χώρο, χρόνο και αυτό που χρειάζεται εκείνος. Ακόμα και αν εσύ χρειάζεσαι τα ακριβώς αντίθετα. 

Τι κάνεις λοιπόν όταν εσύ θες το όλα και ο άλλος το τίποτα..?
Πως κυνηγάς τα όνειρα σου, όταν ο άλλος σου χει κλείσει τη πόρτα έστω για να μπεις να τα κυνηγήσεις. Όταν δε μπορεί να σου δώσει έστω μια ευκαιρία, είτε γιατί δε τον νοιάζει, γιατί δε μπορεί ή δε θέλει? 
Χρειάζεται υπομονή και επιμονή να συνεχίσεις να βαράς τη πόρτα του, αλλά ποιο είναι το όριο? Μέχρι εκεί που αντέχεις? Μέχρι εκεί που θέλεις? ή μέχρι να ματώσει το χέρι σου (ή το κεφάλι σου) από το πολύ χτύπημα?

Εγώ πάντως θα συνεχίσω να βαράω ,μιας και έχω ματώσει ήδη.
Γιατί βλέπεις το θέμα είναι ότι σε θέλω περισσότερο από όσο αντέχω.
Και μένω με μια ελπίδα. Ότι κάποια στιγμή μπορεί να ανοίξεις αυτή τη γαμημένη πόρτα, και να με αφήσεις να περάσω. Μέχρι τότε περιμένω.
Θα είμαι ακριβώς εδώ. Θα βαράω μέχρι να μου ανοίξεις την πόρτα.


Ως γνωστόν: " Ό,τι αξίζει, πονάει & είναι δύσκολο"