Individuals ~ ένα γράμμα στις 2 καλύτερες φίλες του γαλαξία μου

Μεγαλώσαμε ατομικά, μέσα από την παρέα μας. Ωριμάσαμε και βρήκαμε τον εαυτό μας, μέσα από τους άλλους.
Ο καθένας κουβαλάει τα δικά του μπαγκάζια στη ζωή, και αν γουστάρει τα μοιράζεται.
Μοιράστηκα πολλά μαζί σας , και εσείς μαζί μου, και γίναν στιγμές.
Όμορφες αναμνήσεις και μερικές γλυκόπικρες, "θαμμένες" για πάντα στο χρόνο και χαραγμένες στη καρδιά μου, δίπλα στα ονόματα σας.

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε αρκετά διαφορετικές, και δε πίστευα ποτέ ότι θα κρατήσουν αυτές οι σχέσεις μέσα στο χρόνο.
Πάντα φοβόμουν, πως όλοι θα φύγουν μια μέρα.
Πως δεν έχω κάτι να δώσω ή να πάρω. Ειδικά όταν οι σχέσεις μας είχαν πολλούς διαπληκτισμούς. Φοβόμουν πως ποτέ δε θα βρω, αυτό που ζητούσα, που ήθελα και που χρειαζόμουν. Φίλους. Αληθινούς φίλους.
Όπως θεωρούσα πάντα ότι θα "έπρεπε" να είναι.

Θυμάμαι φορές που χάθηκαμε. Είτε λόγω τσακωμού είτε λόγω εγωισμού (συνήθως δικού μου).
Ακόμα μπορώ να νιώσω όπως τότε...Τα αισθήματα που έχω βιώσει μαζί σας, καλά και άσχημα είναι μέσα μου. Σήμερα είπα να τους δώσω φωνή..

Έχω τσακωθεί και με τις δυο σας, μία φορά, πολύ άσχημα.

~Κεφάλαιο: Ηλίθια <3 ~ 

Μαρ, να σου πω την αλήθεια, πλέον δε θυμάμαι γιατί είχαμε τσακωθεί! Θυμάμαι ότι δε μιλήσαμε καθόλου για ένα χρόνο περίπου. Θυμάμαι επίσης πως ένιωσα όταν σε είδα μετά από ένα χρόνο.. και σε βλέπω τώρα, στη ζωή μου, εδώ και πολλά χρόνια μετά από αυτό, και είσαι άλλος άνθρωπος. Τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά.
Ένιωθα ηλίθια. Πληγωμένη, αλλά ηλίθια που σε έβγαλα από τη ζωή μου για 1 χρόνο.
Όταν σε ξανά είδα, ένιωσα σα να κόλλησε ένα κομμάτι, και κατά κάποιο τρόπο σα να μην είχες φύγει ποτέ, γιατί σε είχα αγαπήσει άπειρα ήδη. Τότε κατάλαβα ότι μου έλειπες τόσο καιρό και δεν ήθελα να το δω. Ίσως γιατί είχαν παγώσει τα αισθήματα μου και δεν ένιωθα τίποτα για κανέναν τότε.  Είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου στον εαυτό μου, και είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου σε σένα, υπήρχε κάτι μεγαλύτερο από μας, από εμένα , τον εγωισμό μου και τα συναφή που με έκανε να πιστεύω σε σένα. Σε είχα αγαπήσει, και όπως ξέρουμε, άπαξ και αγαπήσω δεν υπάρχει τρόπος να ξε-αγαπήσω, ότι και αν γίνει, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Πάντα προσπαθούσες να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό μου, ακόμα και όταν εγώ δεν ήθελα (κάπου εκεί θεωρώ κατάλαβες ότι είμαι μαζόχα :P ) . O χρόνος που δε μιλούσαμε "ισοφάρισε" -και με το παραπάνω- με ότι έκανες έπειτα για να διορθώσεις ότι άσχημο έβλεπες σε μένα και στη σχέση μας.
Μπορώ (ως γνωστόν) να γράψω πολλά, πάρα πολλά για μας. Αλλά δε θέλω να είναι ένα ακόμα κατεβατό. Θέλω να είναι όσο πιο περιεκτικό γίνεται (καλά είναι μέχρι εδώ για μένα, το ξέρω ότι αυτό σκέφτηκες :P )

Θα γράψω απλά ότι μετράμε σχεδόν 8 χρόνια φιλίας, και είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που μπορώ να μας φανταστώ γριές και να είμαστε ακόμα φίλες. Ξέρω ότι δεν θα φύγεις ποτέ από τη ζωή μου.
Το ξέρω γιατί απλά με έχεις επιλέξει. Είμαι επιλογή σου. Δεν μοιραζόμαστε τη ζωή μας από συνήθεια ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, με επιλέγεις καθημερινά. Και σε ευχαριστώ. Για όλα. Σ'αγαπώ. Να είσαι ευτυχισμένη.. πάντα <3

~Κεφάλαιο: Χαζομάρα <3 ~ 

Το πιο τρελό, ακαταλαβίστικο "σύμπαν" στο γαλαξία μου..

(τόσο ακαταλαβίστικο όσο και η πρόταση χαχαχαχαχαχ) 

Αααχ.. με σένα θυμάμαι γιατί "τσακώθηκα"  (που βασικά όπως ξέρουμε δεν υπήρχε πραγματικός λόγος πέρα από τον εγωισμό μου, αλλά τέσπα)

Θυμάμαι όμως, ότι με κάποιο τρόπο, είχες βρει το κουμπάκι μου, ενώ με ήξερες ελάχιστα. 

Ενώ σε έκανα πέρα, χωρίς κιόλας να φταις, και ενώ θα μπορούσες άνετα να φύγεις (και να πας αλλού XD) έκανες υπομονή... και επέμενες την κατάλληλη στιγμή. Το timing σου ήταν θεϊκό. (Κυριολεκτικά)

Με άφησες ~ 2 μήνες, να ξεθυμάνω από όλη τη κατάσταση, να ηρεμήσω και να "ηρεμήσει" και η απογοήτευση μου (από τους υπόλοιπους , που είχε πάρει μπάλα και σένα) και ήρθες στο σπίτι μου, μη γνωρίζοντας που ακριβώς μένω κιόλας, 10 η ώρα το βράδυ, από του διαόλου τη μάνα που μένεις, και με παίρνεις ένα τηλέφωνο και μου λες όμορφα και ωραία:

  "είμαι από κάτω, θέλω να μιλήσουμε" 

Μία λέξη θα πω. Win. 

Με είχες κερδίσει. Εκεί. Επιτόπου. Πριν κατέβω.

 (άλλο αν το παιξα λίγο δύσκολη :P ) 

Δηλαδή ρε κοπελιά , ακόμα απορώ πως το έκανες όλο αυτό. 

Ακόμα απορώ πως σου ήρθε. Δηλαδή δε ξέρω... το να το κάνει ένα αγόρι είναι ρομαντικό, αλλά μια φίλη, που κανονικά εγώ θα έπρεπε να το χα κάνει και όχι εσύ, είναι καθαρή αγάπη ρε φίλε. 

Το θυμάμαι ακόμα και λιώνω. Βλέπεις τι έκανες εεε? Με κατέστρεψες :P 

και έλα πες μου τώρα εσύ πως δεν είμαι μονόκερος χαχαχαχαχαχαχαχ (εδώ εσύ θα γελάσεις με το πανέμορφο χαζό γέλιο σου και θα μείνεις με το γλυκό χαμόγελο σου στα χείλη & η μαρ θα πετάξει ένα λοοοοοοολ, πιθανώς να πέσει και από τη καρέκλα, θα δείξει η αυτοψία!! xD ) 

Το θέμα είναι ότι και εσύ, όπως και η Μαρ, με επιλέξατε, όταν ούτε εγώ η ίδια δεν θα επέλεγα τον εαυτό μου.

Βρήκατε τον τρόπο να με μαγέψετε.. Να σας εμπιστευτώ...

Να σας αγαπήσω με όλη μου τη καρδιά. 

Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσάς μέσα.

 Με καταλαβαίνετε όταν έχω κάτι ανάγκη, ακόμα και αν έχω ανάγκη να μείνω μόνη, μου χαρίζετε απλόχερα την απουσία σας, ενώ εσείς μπορεί να έχετε ανάγκη το αντίθετο. Και μπορεί να τσακωνόμαστε για τα πράγματα που έχει ανάγκη η καθεμία μας, και το ξέρω ότι συγκριτικά, ποτέ δε θα γίνω τόσο καλή φίλη ή υποστηρικτική όσο εσείς, όμως..

Σας αγαπώ.

Κάθε λεπτό που περνάει.

Κάθε μέρα και πιο πολύ..

Ακόμα και τις φορές που διαπληκτιζόμαστε.

Σας αγαπάω.. Πάντα !

Και ευχαριστώ που βρίσκεστε στη ζωή μου, και την κάνετε πιο όμορφη, πιο περιπετειώδη, και τη γεμίζετε με τα δικά σας χρώματα. 

 Αρκεί να λείπει το μαύρο από τις ζωές μας. Το βαρεθήκαμε ;)

Πέρασε και η μόδα του ^_^

Οι Κρίσεις πανικού/Ανασφάλειες/Φόβιες & η Αγοραφοβία μου

Craig Armstrong - Theme from Orphans

Όσο σκέφτομαι, έρχονται στο μυαλό μου εικόνες, αισθήματα, γεμάτα φόβο. Είχα κρίσεις πανικού για πολλά χρόνια, όμως δεν το είχα καταλάβει. Για χρόνια πίστευα πως είμαι απλά (λίγο) αγοραφοβική. Ο λόγος που έψαξα για τις κρίσεις ήταν οι σπουδές μου κυρίως, και ένα άρθρο λίγο αφ' ότου τέλειωσα την πρακτική μου. Έψαξα τόσο ώστε να καταλάβω ότι είμαι αγοραφοβική και παθαίνω και κρίσεις πανικού.
Αυτά τα δύο έχουν πολύ κοινό "χαρακτήρα". Η διαφορά είναι ότι κάποιος με αγοραφοβία προσπαθεί να αποφύγει μέρη και οτιδήποτε άλλο μπορεί να προκαλέσει μια "μικρή" κρίση πανικού. Συνήθως είναι ο φόβος ότι δεν θα υπάρχει εύκαιρη και γρήγορη "διέξοδος κινδύνου".

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν αγοραφοβική από το δημοτικό (& δυστυχώς δεν το είχα καταλάβει). Άρχισα να το ψάχνω (για διάφορους λόγους, με αφορμή και το άρθρο που προανέφερα) πριν μισό χρόνο περίπου, μιας και άρχισαν πάλι να με πιάνουν κρίσεις, για διαφορετικά θέματα όμως αυτή τη φορά.

Η διαφορά τους με απλά λόγια :
Στην αγοραφοβία αποφεύγεις (γνώριμα) μέρη και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πως "πνίγεσαι". 
Οι κρίσεις πανικού δεν έχουν να κάνουν με το μέρος τόσο όσο με την "ιδέα". Να φοβάσαι, και να φοβάσαι που φοβάσαι. 

Την αγοραφοβία μπορείς να την ελέγξεις - πολύ πιο εύκολα
Τις κρίσεις πανικού καθόλου εύκολα.

Οι κρίσεις πανικού και η αγοραφοβία μου οδήγησαν σε κατάθλιψη. Ένιωθα σα να τρελαίνομαι. Σκέψεις για το αν αξίζει να ζω, έκλαιγα τη μοίρα μου, δεν ήθελα να βγαίνω, πολλές φορές δεν ήθελα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και προσπαθούσα να καταλάβω και να βρω μια άκρη. Άσχημες σκέψεις, κάθε μέρα που περνούσε για περίπου 4 χρόνια. Πνιγόμουν καθημερινά, αποφεύγοντας να κάνω το παραμικρό.

Είχα κάνει τη νύχτα μέρα, γιατί δεν ήθελα να βλέπω ήλιο. Πολλές φορές δεν ήθελα να βλέπω ούτε τους γονείς μου, ούτε να ακούσω κανέναν (μόνο μουσική που ηρεμούσε όλο μου το είναι, κυριολεκτικά) .
 Κάποιες φορές ήθελα να δω μόνο έναν άνθρωπο, γιατί η παρουσία της με βοηθούσε απίστευτα. Ήταν η μόνη που δεν με έκρινε. Με δεχόταν όσο σκατά και αν ήμουν, και πάντα προσπαθούσε να με βοηθήσει ακόμα και αν πολλές φορές δεν τα κατάφερνε. Όμως δε τα παράτησε. Δεν με παράτησε, όπως έκαναν πολλοί που θεωρούσα "φίλους" εκείνη την εποχή. Η φίλη μου, έμεινε δίπλα μου.

Έγινε αδερφή μου, από καρδιάς.

Κάποια στιγμή ειπώθηκε μια ιδέα για ψυχολόγο, από τους γονείς μου, λίγο καιρό αφ' ότου άρχισαν οι κρίσεις πανικού (πριν γίνει κατάθλιψη, χωρίς όμως να το ξέρουν). Δεν ήθελα.
Δεν έχω θέμα με τους ψυχολόγους. Κανένα.

Απλώς ήξερα ότι κανείς δε θα μπορέσει να με βοηθήσει, αν εγώ δε θελήσω να βγω από εκεί που ήμουν. Και εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα.
Μιζέριαζα καθημερινώς, έκλαιγα για ώρες -κυρίως γιατί φοβόμουν να βγω έξω (και μ'άρεσε να βγαίνω) , όμως αν ένα πράγμα ήξερα πάντα για τον εαυτό μου, είναι ότι , ψυχολογικά, μόνο εγώ μπορώ να βγάλω άκρη με τον εαυτό μου.
Όχι επειδή είμαι τόσο δυνατή ή κάτι.

Ας πούμε απλά ότι είμαι απόλυτη σε πολλά πράγματα και στην ιδέα ότι κάποιος θα προσπαθούσε να με βάλει σε ένα άλλο "τρυπάκι" ή μια διαφορετική ιδέα από εκείνη που είχα τη συγκεκριμένη στιγμή, θα με εξόργιζε. Άσε που δε πας στον ψυχολόγο ότι ώρα θες, όποτε σου ρθει, και εμένα τα "ψυχολογικά" μου με έπιαναν σε περίεργες ώρες και ρυθμούς.

Είμαι γενικά ανοιχτόμυαλο άτομο. Όσο αφορά εμένα όμως, όχι τόσο. Μπορώ να ακούσω μια συμβουλή ή μια ιδέα, αν την ζητήσω εγώ, που και πάλι δεν σημαίνει ότι δεν θα αντιδράσω άσχημα. Μ'αρέσει, από αυτά που ακούω, να παίρνω αυτά που γουστάρω, που μου ταιριάζουν γενικά ή εκείνη τη στιγμή.

Είμαι πολύ επιλεκτική σε πολλά πράγματα.

Όσο αφορά την διαταραγμένη ψυχολογία μου, πάντα μ'αρέσε να αναλύω και να υπέρ-αναλύω καταστάσεις. Τραγικό για πολλούς, το ξέρω. Αλλά εγώ πάντα λειτουργούσα έτσι, και για πολλούς αυτό ήταν η καταδίκη μου. Για μένα ήταν και είναι η σωτηρία μου. Είναι ένας λόγος που δε παθαίνω τόσες κρίσεις πανικού πλέον. Υπερ- αναλύω τους φόβους μου και τους σκοτώνω (όσους μπορώ), και μαθαίνω να ζω με τους υπόλοιπους.

Είναι ελάχιστες οι φορές που καταλήγουν σε κρίσεις πανικού. Όλοι έχουμε φοβίες και ανασφάλειες. Εγώ ίσως έχω λίγο περισσότερες, και όπως όλοι, δε μου αρέσει να τις βλέπουν οι άλλοι. Έμαθα να τις δουλεύω μόνη μου (είτε είναι δικές μου, είτε μου τις δημιούργησαν άνθρωποι και καταστάσεις στη ζωή μου) και προσπαθώ να μη τις πληρώνουν οι άλλοι ( αυτό θέλει δουλειά ακόμα!).

Κατάφερα να εκλογικεύσω μερικούς φόβους. Μόνοι τους δεν αρκούν για να με κάνουν να νιώσω άσχημα. Εκτός και αν το επιλέξω, αν το επιδιώξω, και κάποιες φορές προσπαθώντας να καταλάβω, και να γνωρίσω τους πιο κρυφούς φόβους μου ήταν σα να το επεδίωξα. Και εννοείτε με έπιαναν κρίσεις, αλλά τις περίμενα σε τέτοιες περιπτώσεις. Μπορεί να μου έπαιρνε και 5 ώρες -στην καλύτερη των περιπτώσεων- να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Αλλά το κατάφερνα. Και για συγκεκριμένα θέματα, οι κρίσεις πανικού κρατούσαν λιγότερο, και ήταν μετρημένες, μέχρι να ξεπεράσω τις φοβίες ή να φιλιώσω μαζί τους.

Μου πήρε χρόνια, να μάθω να αγαπώ τον εαυτό μου.


Προσωπικά, δε πιστεύω ότι μπορεί να με βοηθήσει κάποιος που δε με ξέρει. Δε με ενδιαφέρει η αντικειμενική άποψη της ζωής μου.

Ο ψυχολόγος μου ήταν και θα είναι πάντα ο εαυτός μου. Κατά καιρούς και οι φίλοι μου. Και αν κάτι καταφέρω.. όλα αυτά που έχω ήδη καταφέρει, τα οφείλω σε μένα και σε εκείνους. Σε κανέναν άκυρο που μου είπε πως δεν μπορώ. Σε κανέναν άκυρο που μείωσε τα προβλήματα μου μπροστά στα δικά του. Σε κανέναν ψυχολόγο με αντικειμενική  άποψη πάνω στα αισθήματα μου.
Έμαθα να ακούω μόνη μου, την ψυχή μου. 
Βουτάω μέσα της, άλλοτε για να τη πολεμήσω, άλλοτε για να την ακούω, άλλοτε για να τη βουλώσω, ανάλογα με την όρεξη μου. 


Είχα Αγοραφοβία για 12-13 χρόνια. Κατάθλιψη για περίπου 4 χρόνια.
Κρίσεις Πανικού εδώ και 8 χρόνια εκ των οποίων τα 2 τελευταία μαθαίνω να τις διαχειρίζομαι.
Μπορείς να μάθεις να ελέγχεις τις κρίσεις, και ας λένε ότι δε γίνεται.
Την αγοραφοβία μου τη νίκησα.

Υπάρχει ένα φάρμακο, που δε πουλάνε πουθενά..

Δε το γράφει κανείς. Δε μπορείς να το αγοράσεις.

Η Αγάπη.

Αυτό ήταν το δικό μου φάρμακο. 

Η αγάπη που μου δίνουν οι άλλοι..

Η αγάπη που δίνω εγώ στους άλλους...

& η αγάπη μου, για τον εαυτό μου.