Διάρκεια..

Πόσο κρατάει ο έρωτας?

Γιατί είμαι η μόνη που επιμένει?

Γιατί ο χρόνος δεν αγγίζει τον έρωτα μου..?

..ενώ όλοι γύρω μου ερωτεύονται και ξε-ερωτεύονται σύντομα?

Ξέρω ότι ο καθένας ορίζει τον έρωτα διαφορετικά, 

όμως ~για μένα~ κάτι που κρατάει 2 μήνες, και μια μέρα ξαφνικά πεθαίνει, δεν είναι έρωτας.. εγώ τον λέω ενθουσιασμό. 

Μπορεί να συμβεί κάτι που θα σε "σπάσει" και να σταματήσεις να νιώθεις τόσο έντονα ~ σχεδόν καθόλου, όμως πως γίνεται ακόμα και αν σπάσει κάτι να σταματήσεις να νιώθεις τελείως, εκεί που πριν λίγο ένιωθες τα πάντα? μήπως δεν ήταν τα πάντα..?

Δε λειτουργώ σαν τους υπόλοιπους. Έχω μείνει ερωτευμένη για πολύ καιρό. Και στην αρχή σκεφτόμουν "τι έχει γίνει λάθος με μένα?" 

Τώρα ρωτάω: "Τι λάθος κάνουν οι άλλοι?" 

Κατά τη ψυχολογία λοιπόν, ο έρωτας κρατάει από ένα εξάμηνο μέχρι και 3 χρόνια.

Κατά εμένα ισχύει γιατί έχω υπάρξει ερωτευμένη για 2 χρόνια (που όταν πέρασαν άρχισε να ξεθωριάζει και έμεινε αγάπη, αλλά δεν έσπασε ποτέ τίποτα μέσα μου ~ και η πλάκα εδώ είναι ότι όταν τον είδα εχθές μετά από πολλά χρόνια, καθώς τον κοιτούσα με έκανε να θυμηθώ πως ένιωθα μαζί του, ακόμα και αν δεν υπάρχουν πλέον αυτά τα συναισθήματα. Και όμως μου τα θύμισε. Απλά ανήκουν στο παρελθόν μαζί του, και καλά κάνουν!)

I remember you.I just don't know you. ~Rεnα * 19.12.2014

Βέβαια ο έρωτας είναι κάτι που θέλει και λίγη δουλειά, όπως και η σχέση.

Αλλά όπως και να έχει για τον καθένα, πως λες είμαι ερωτευμένη/ος όταν απλά νιώθεις κάτι? Το έψαξες? Έβαλες τα χέρια στη καρδιά και τη ψυχή σου να δεις αν ισχύει? Γιατί ο έρωτας έχει να κάνει με τη καρδιά μας, μιας και είναι συναίσθημα, όμως όταν ερωτεύεσαι πραγματικά σημαίνει ότι η ψυχή σου αναγνωρίζει κάποιον ξεχωριστό (ακόμα και αν αποδειχθεί μαλάκας, δεν έχει καμία σημασία!)

Δε ξέρω και δεν έψαξα ποτέ τι αναγνώρισε η ψυχή μου στον πρώην μου (και να ήξερα σιγά μη θυμόμουν ~ πέρασαν πάρα πολλά χρόνια )

Ξέρω όμως τι αναγνώρισε η ψυχή μου σε αυτόν που ανήκει στο παρόν μου. Και θυμάμαι τη μέρα που τον ερωτεύτηκα. Και έχουν περάσει 114 μέρες (έχω καλή μνήμη στα περισσότερα πράγματα) και πιθανότατα ότι και αν συμβεί θα γίνουν πολλές περισσότερες από τις διπλάσιες. (είπαμε άμα ερωτεύομαι-ερωτεύομαι. Δε με ξεκολλάει κανείς, ούτε καν ο ίδιος.) 

Και αναρωτιέμαι. Τι ορίζουν οι άλλοι έρωτα? Τι σημαίνει για αυτούς? 

Τι νιώθουν? Πως αντιλαμβάνονται ότι είναι ερωτευμένοι? Τι ερωτεύονται?

Μήπως ερωτεύονται κάτι που μπορεί να αλλάξει?

Μήπως για αυτό κάποια στιγμή "σπάει" ο έρωτας τους? 

Γιατί στηρίζεται σε κάτι "υλικό" ~ας πούμε.

Δε ξέρω όπως προείπα τι ερωτεύτηκα στον πρώην μου.

Όμως σε αυτόν με τον οποίο είμαι ερωτευμένη τώρα (και είναι η 2^η φορά που ερωτεύομαι) ξέρω τι ερωτεύτηκα.. Το χαμόγελο στα μάτια του, που είναι εκεί ακόμα, και παλεύει τους δαίμονες του. Την αγκαλιά του, που όταν με αγκαλιάζει νιώθω σαν να είμαι σε έναν άλλον κόσμο. Στον δικό του κόσμο.. και μ’αρέσει. Τον λατρεύω αυτόν τον κόσμο. Μοιάζει σαν ουτοπία. Ερωτεύτηκα εκείνον. Σαν άνθρωπο. Σαν ψυχή.

Κάποιοι μου λένε «είναι επικίνδυνο όταν κάτι μοιάζει με ουτοπία. Φύγε, θα πληγωθείς.» ή με ρωτάνε αν αξίζει αυτή η αναμονή. Κάθε φορά λοιπόν ακούνε την ίδια απάντηση (είτε μέχρι να το καταλάβουν, είτε μέχρι να τους σπάσω το κεφάλι, είτε να μου σπάσουν τα νεύρα και να μη τους ξαναμιλήσω) και η απάντηση είναι ΝΑΙ.

Όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος  (άνθρωπος)  αξίζει η αναμονή και όλα, ακόμη και αν στο τέλος πάρεις τα π@π@κι@ του.

Δε φοβάμαι ούτε την ουτοπία, ούτε το να πληγωθώ, ούτε τίποτα.

Το μόνο που φοβάμαι είναι μια ζωή χωρίς ζωή.

Και αν μπεις σε αυτή τη φάση η διάρκεια της είναι τρομακτική.

Προτιμώ τη διάρκεια της απόστασης. Κρατάει λιγότερο.

Όπως έχει πει ο Gabriel Garcia Marquez : «Είναι προτιμότερα 51 χρόνια, 9 μήνες και 4 ημέρες αντοχής για τον άνθρωπο σου, τον έρωτά σου, παρά  τα 100 χρόνια μοναξιάς»