Όσο σκέφτομαι, έρχονται στο μυαλό μου εικόνες, αισθήματα, γεμάτα φόβο. Είχα κρίσεις πανικού για πολλά χρόνια, όμως δεν το είχα καταλάβει. Για χρόνια πίστευα πως είμαι απλά (λίγο) αγοραφοβική. Ο λόγος που έψαξα για τις κρίσεις ήταν οι σπουδές μου κυρίως, και ένα άρθρο λίγο αφ' ότου τέλειωσα την πρακτική μου. Έψαξα τόσο ώστε να καταλάβω ότι είμαι αγοραφοβική και παθαίνω και κρίσεις πανικού.
Αυτά τα δύο έχουν πολύ κοινό "χαρακτήρα". Η διαφορά είναι ότι κάποιος με αγοραφοβία προσπαθεί να αποφύγει μέρη και οτιδήποτε άλλο μπορεί να προκαλέσει μια "μικρή" κρίση πανικού. Συνήθως είναι ο φόβος ότι δεν θα υπάρχει εύκαιρη και γρήγορη "διέξοδος κινδύνου".
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν αγοραφοβική από το δημοτικό (& δυστυχώς δεν το είχα καταλάβει). Άρχισα να το ψάχνω (για διάφορους λόγους, με αφορμή και το άρθρο που προανέφερα) πριν μισό χρόνο περίπου, μιας και άρχισαν πάλι να με πιάνουν κρίσεις, για διαφορετικά θέματα όμως αυτή τη φορά.
Η διαφορά τους με απλά λόγια :
Στην αγοραφοβία αποφεύγεις (γνώριμα) μέρη και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πως "πνίγεσαι".
Οι κρίσεις πανικού δεν έχουν να κάνουν με το μέρος τόσο όσο με την "ιδέα". Να φοβάσαι, και να φοβάσαι που φοβάσαι.
Την αγοραφοβία μπορείς να την ελέγξεις - πολύ πιο εύκολα
Τις κρίσεις πανικού καθόλου εύκολα.
Οι κρίσεις πανικού και η αγοραφοβία μου οδήγησαν σε κατάθλιψη. Ένιωθα σα να τρελαίνομαι. Σκέψεις για το αν αξίζει να ζω, έκλαιγα τη μοίρα μου, δεν ήθελα να βγαίνω, πολλές φορές δεν ήθελα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και προσπαθούσα να καταλάβω και να βρω μια άκρη. Άσχημες σκέψεις, κάθε μέρα που περνούσε για περίπου 4 χρόνια. Πνιγόμουν καθημερινά, αποφεύγοντας να κάνω το παραμικρό.
Είχα κάνει τη νύχτα μέρα, γιατί δεν ήθελα να βλέπω ήλιο. Πολλές φορές δεν ήθελα να βλέπω ούτε τους γονείς μου, ούτε να ακούσω κανέναν (μόνο μουσική που ηρεμούσε όλο μου το είναι, κυριολεκτικά) .
Κάποιες φορές ήθελα να δω μόνο έναν άνθρωπο, γιατί η παρουσία της με βοηθούσε απίστευτα. Ήταν η μόνη που δεν με έκρινε. Με δεχόταν όσο σκατά και αν ήμουν, και πάντα προσπαθούσε να με βοηθήσει ακόμα και αν πολλές φορές δεν τα κατάφερνε. Όμως δε τα παράτησε. Δεν με παράτησε, όπως έκαναν πολλοί που θεωρούσα "φίλους" εκείνη την εποχή. Η φίλη μου, έμεινε δίπλα μου.
Έγινε αδερφή μου, από καρδιάς.
Δεν έχω θέμα με τους ψυχολόγους. Κανένα.
Απλώς ήξερα ότι κανείς δε θα μπορέσει να με βοηθήσει, αν εγώ δε θελήσω να βγω από εκεί που ήμουν. Και εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα.
Μιζέριαζα καθημερινώς, έκλαιγα για ώρες -κυρίως γιατί φοβόμουν να βγω έξω (και μ'άρεσε να βγαίνω) , όμως αν ένα πράγμα ήξερα πάντα για τον εαυτό μου, είναι ότι , ψυχολογικά, μόνο εγώ μπορώ να βγάλω άκρη με τον εαυτό μου.
Όχι επειδή είμαι τόσο δυνατή ή κάτι.
Ας πούμε απλά ότι είμαι απόλυτη σε πολλά πράγματα και στην ιδέα ότι κάποιος θα προσπαθούσε να με βάλει σε ένα άλλο "τρυπάκι" ή μια διαφορετική ιδέα από εκείνη που είχα τη συγκεκριμένη στιγμή, θα με εξόργιζε. Άσε που δε πας στον ψυχολόγο ότι ώρα θες, όποτε σου ρθει, και εμένα τα "ψυχολογικά" μου με έπιαναν σε περίεργες ώρες και ρυθμούς.
Είμαι γενικά ανοιχτόμυαλο άτομο. Όσο αφορά εμένα όμως, όχι τόσο. Μπορώ να ακούσω μια συμβουλή ή μια ιδέα, αν την ζητήσω εγώ, που και πάλι δεν σημαίνει ότι δεν θα αντιδράσω άσχημα. Μ'αρέσει, από αυτά που ακούω, να παίρνω αυτά που γουστάρω, που μου ταιριάζουν γενικά ή εκείνη τη στιγμή.
Είμαι πολύ επιλεκτική σε πολλά πράγματα.
Είναι ελάχιστες οι φορές που καταλήγουν σε κρίσεις πανικού. Όλοι έχουμε φοβίες και ανασφάλειες. Εγώ ίσως έχω λίγο περισσότερες, και όπως όλοι, δε μου αρέσει να τις βλέπουν οι άλλοι. Έμαθα να τις δουλεύω μόνη μου (είτε είναι δικές μου, είτε μου τις δημιούργησαν άνθρωποι και καταστάσεις στη ζωή μου) και προσπαθώ να μη τις πληρώνουν οι άλλοι ( αυτό θέλει δουλειά ακόμα!).
Κατάφερα να εκλογικεύσω μερικούς φόβους. Μόνοι τους δεν αρκούν για να με κάνουν να νιώσω άσχημα. Εκτός και αν το επιλέξω, αν το επιδιώξω, και κάποιες φορές προσπαθώντας να καταλάβω, και να γνωρίσω τους πιο κρυφούς φόβους μου ήταν σα να το επεδίωξα. Και εννοείτε με έπιαναν κρίσεις, αλλά τις περίμενα σε τέτοιες περιπτώσεις. Μπορεί να μου έπαιρνε και 5 ώρες -στην καλύτερη των περιπτώσεων- να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Αλλά το κατάφερνα. Και για συγκεκριμένα θέματα, οι κρίσεις πανικού κρατούσαν λιγότερο, και ήταν μετρημένες, μέχρι να ξεπεράσω τις φοβίες ή να φιλιώσω μαζί τους.
Μου πήρε χρόνια, να μάθω να αγαπώ τον εαυτό μου.
Προσωπικά, δε πιστεύω ότι μπορεί να με βοηθήσει κάποιος που δε με ξέρει. Δε με ενδιαφέρει η αντικειμενική άποψη της ζωής μου.
Ο ψυχολόγος μου ήταν και θα είναι πάντα ο εαυτός μου. Κατά καιρούς και οι φίλοι μου. Και αν κάτι καταφέρω.. όλα αυτά που έχω ήδη καταφέρει, τα οφείλω σε μένα και σε εκείνους. Σε κανέναν άκυρο που μου είπε πως δεν μπορώ. Σε κανέναν άκυρο που μείωσε τα προβλήματα μου μπροστά στα δικά του. Σε κανέναν ψυχολόγο με αντικειμενική άποψη πάνω στα αισθήματα μου.
Έμαθα να ακούω μόνη μου, την ψυχή μου.
Βουτάω μέσα της, άλλοτε για να τη πολεμήσω, άλλοτε για να την ακούω, άλλοτε για να τη βουλώσω, ανάλογα με την όρεξη μου.
Είχα Αγοραφοβία για 12-13 χρόνια. Κατάθλιψη για περίπου 4 χρόνια.
Κρίσεις Πανικού εδώ και 8 χρόνια εκ των οποίων τα 2 τελευταία μαθαίνω να τις διαχειρίζομαι.
Μπορείς να μάθεις να ελέγχεις τις κρίσεις, και ας λένε ότι δε γίνεται.
Την αγοραφοβία μου τη νίκησα.
Υπάρχει ένα φάρμακο, που δε πουλάνε πουθενά..
Δε το γράφει κανείς. Δε μπορείς να το αγοράσεις.
Η Αγάπη.
Αυτό ήταν το δικό μου φάρμακο.
Η αγάπη που μου δίνουν οι άλλοι..
Η αγάπη που δίνω εγώ στους άλλους...
& η αγάπη μου, για τον εαυτό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου