Individuals ~ ένα γράμμα στις 2 καλύτερες φίλες του γαλαξία μου

Μεγαλώσαμε ατομικά, μέσα από την παρέα μας. Ωριμάσαμε και βρήκαμε τον εαυτό μας, μέσα από τους άλλους.
Ο καθένας κουβαλάει τα δικά του μπαγκάζια στη ζωή, και αν γουστάρει τα μοιράζεται.
Μοιράστηκα πολλά μαζί σας , και εσείς μαζί μου, και γίναν στιγμές.
Όμορφες αναμνήσεις και μερικές γλυκόπικρες, "θαμμένες" για πάντα στο χρόνο και χαραγμένες στη καρδιά μου, δίπλα στα ονόματα σας.

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε αρκετά διαφορετικές, και δε πίστευα ποτέ ότι θα κρατήσουν αυτές οι σχέσεις μέσα στο χρόνο.
Πάντα φοβόμουν, πως όλοι θα φύγουν μια μέρα.
Πως δεν έχω κάτι να δώσω ή να πάρω. Ειδικά όταν οι σχέσεις μας είχαν πολλούς διαπληκτισμούς. Φοβόμουν πως ποτέ δε θα βρω, αυτό που ζητούσα, που ήθελα και που χρειαζόμουν. Φίλους. Αληθινούς φίλους.
Όπως θεωρούσα πάντα ότι θα "έπρεπε" να είναι.

Θυμάμαι φορές που χάθηκαμε. Είτε λόγω τσακωμού είτε λόγω εγωισμού (συνήθως δικού μου).
Ακόμα μπορώ να νιώσω όπως τότε...Τα αισθήματα που έχω βιώσει μαζί σας, καλά και άσχημα είναι μέσα μου. Σήμερα είπα να τους δώσω φωνή..

Έχω τσακωθεί και με τις δυο σας, μία φορά, πολύ άσχημα.

~Κεφάλαιο: Ηλίθια <3 ~ 

Μαρ, να σου πω την αλήθεια, πλέον δε θυμάμαι γιατί είχαμε τσακωθεί! Θυμάμαι ότι δε μιλήσαμε καθόλου για ένα χρόνο περίπου. Θυμάμαι επίσης πως ένιωσα όταν σε είδα μετά από ένα χρόνο.. και σε βλέπω τώρα, στη ζωή μου, εδώ και πολλά χρόνια μετά από αυτό, και είσαι άλλος άνθρωπος. Τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά.
Ένιωθα ηλίθια. Πληγωμένη, αλλά ηλίθια που σε έβγαλα από τη ζωή μου για 1 χρόνο.
Όταν σε ξανά είδα, ένιωσα σα να κόλλησε ένα κομμάτι, και κατά κάποιο τρόπο σα να μην είχες φύγει ποτέ, γιατί σε είχα αγαπήσει άπειρα ήδη. Τότε κατάλαβα ότι μου έλειπες τόσο καιρό και δεν ήθελα να το δω. Ίσως γιατί είχαν παγώσει τα αισθήματα μου και δεν ένιωθα τίποτα για κανέναν τότε.  Είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου στον εαυτό μου, και είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου σε σένα, υπήρχε κάτι μεγαλύτερο από μας, από εμένα , τον εγωισμό μου και τα συναφή που με έκανε να πιστεύω σε σένα. Σε είχα αγαπήσει, και όπως ξέρουμε, άπαξ και αγαπήσω δεν υπάρχει τρόπος να ξε-αγαπήσω, ότι και αν γίνει, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Πάντα προσπαθούσες να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό μου, ακόμα και όταν εγώ δεν ήθελα (κάπου εκεί θεωρώ κατάλαβες ότι είμαι μαζόχα :P ) . O χρόνος που δε μιλούσαμε "ισοφάρισε" -και με το παραπάνω- με ότι έκανες έπειτα για να διορθώσεις ότι άσχημο έβλεπες σε μένα και στη σχέση μας.
Μπορώ (ως γνωστόν) να γράψω πολλά, πάρα πολλά για μας. Αλλά δε θέλω να είναι ένα ακόμα κατεβατό. Θέλω να είναι όσο πιο περιεκτικό γίνεται (καλά είναι μέχρι εδώ για μένα, το ξέρω ότι αυτό σκέφτηκες :P )

Θα γράψω απλά ότι μετράμε σχεδόν 8 χρόνια φιλίας, και είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που μπορώ να μας φανταστώ γριές και να είμαστε ακόμα φίλες. Ξέρω ότι δεν θα φύγεις ποτέ από τη ζωή μου.
Το ξέρω γιατί απλά με έχεις επιλέξει. Είμαι επιλογή σου. Δεν μοιραζόμαστε τη ζωή μας από συνήθεια ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, με επιλέγεις καθημερινά. Και σε ευχαριστώ. Για όλα. Σ'αγαπώ. Να είσαι ευτυχισμένη.. πάντα <3

~Κεφάλαιο: Χαζομάρα <3 ~ 

Το πιο τρελό, ακαταλαβίστικο "σύμπαν" στο γαλαξία μου..

(τόσο ακαταλαβίστικο όσο και η πρόταση χαχαχαχαχαχ) 

Αααχ.. με σένα θυμάμαι γιατί "τσακώθηκα"  (που βασικά όπως ξέρουμε δεν υπήρχε πραγματικός λόγος πέρα από τον εγωισμό μου, αλλά τέσπα)

Θυμάμαι όμως, ότι με κάποιο τρόπο, είχες βρει το κουμπάκι μου, ενώ με ήξερες ελάχιστα. 

Ενώ σε έκανα πέρα, χωρίς κιόλας να φταις, και ενώ θα μπορούσες άνετα να φύγεις (και να πας αλλού XD) έκανες υπομονή... και επέμενες την κατάλληλη στιγμή. Το timing σου ήταν θεϊκό. (Κυριολεκτικά)

Με άφησες ~ 2 μήνες, να ξεθυμάνω από όλη τη κατάσταση, να ηρεμήσω και να "ηρεμήσει" και η απογοήτευση μου (από τους υπόλοιπους , που είχε πάρει μπάλα και σένα) και ήρθες στο σπίτι μου, μη γνωρίζοντας που ακριβώς μένω κιόλας, 10 η ώρα το βράδυ, από του διαόλου τη μάνα που μένεις, και με παίρνεις ένα τηλέφωνο και μου λες όμορφα και ωραία:

  "είμαι από κάτω, θέλω να μιλήσουμε" 

Μία λέξη θα πω. Win. 

Με είχες κερδίσει. Εκεί. Επιτόπου. Πριν κατέβω.

 (άλλο αν το παιξα λίγο δύσκολη :P ) 

Δηλαδή ρε κοπελιά , ακόμα απορώ πως το έκανες όλο αυτό. 

Ακόμα απορώ πως σου ήρθε. Δηλαδή δε ξέρω... το να το κάνει ένα αγόρι είναι ρομαντικό, αλλά μια φίλη, που κανονικά εγώ θα έπρεπε να το χα κάνει και όχι εσύ, είναι καθαρή αγάπη ρε φίλε. 

Το θυμάμαι ακόμα και λιώνω. Βλέπεις τι έκανες εεε? Με κατέστρεψες :P 

και έλα πες μου τώρα εσύ πως δεν είμαι μονόκερος χαχαχαχαχαχαχαχ (εδώ εσύ θα γελάσεις με το πανέμορφο χαζό γέλιο σου και θα μείνεις με το γλυκό χαμόγελο σου στα χείλη & η μαρ θα πετάξει ένα λοοοοοοολ, πιθανώς να πέσει και από τη καρέκλα, θα δείξει η αυτοψία!! xD ) 

Το θέμα είναι ότι και εσύ, όπως και η Μαρ, με επιλέξατε, όταν ούτε εγώ η ίδια δεν θα επέλεγα τον εαυτό μου.

Βρήκατε τον τρόπο να με μαγέψετε.. Να σας εμπιστευτώ...

Να σας αγαπήσω με όλη μου τη καρδιά. 

Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσάς μέσα.

 Με καταλαβαίνετε όταν έχω κάτι ανάγκη, ακόμα και αν έχω ανάγκη να μείνω μόνη, μου χαρίζετε απλόχερα την απουσία σας, ενώ εσείς μπορεί να έχετε ανάγκη το αντίθετο. Και μπορεί να τσακωνόμαστε για τα πράγματα που έχει ανάγκη η καθεμία μας, και το ξέρω ότι συγκριτικά, ποτέ δε θα γίνω τόσο καλή φίλη ή υποστηρικτική όσο εσείς, όμως..

Σας αγαπώ.

Κάθε λεπτό που περνάει.

Κάθε μέρα και πιο πολύ..

Ακόμα και τις φορές που διαπληκτιζόμαστε.

Σας αγαπάω.. Πάντα !

Και ευχαριστώ που βρίσκεστε στη ζωή μου, και την κάνετε πιο όμορφη, πιο περιπετειώδη, και τη γεμίζετε με τα δικά σας χρώματα. 

 Αρκεί να λείπει το μαύρο από τις ζωές μας. Το βαρεθήκαμε ;)

Πέρασε και η μόδα του ^_^